De laatste halve dag in New York hebben we doorgebracht om de laatste aankopen te doen. Ook hebben we een bezoek gebracht aan de winkel B&H. Een enorme electronicazaak waar de professionele en
consumenten elektronica dwars door elkaar staan. Waar bijna alles op voorraad is. Waar het personeel voor 99% bestaat uit Joodse medewerkers. Allemaal met een keppel en veelal met dito baard. Verder
hebben ze een bijzondere transportband dwars door de zaak lopen waar alle aankopen op vervoerd worden naar de kassa. Na de laatste aankopen gedaan te hebben, terug naar het hotel om de bagage te
verzamelen om te vertrekken naar het vliegveld. We hadden een dag eerder een taxi geregeld bij het hotel. Dit omdat een taxi voor 6 personen met dito bagage niet in een standaard taxi past. We hadden
een afspraak gemaakt dat de taxi op deze dag er om 14 uur zou zijn. We twijfelde enorm toen er rond 14 uur een enorme stretched limo verscheen met achter de ruit een briefje met kamernummer en
hotelnaam waar wij verbleven. Deze stretched limo was echt voor ons! Michel had bij het afspreken van de taxi voor de grap geroepen naar de hotelmedewerker dat het ook wel leuk was als er een
stretched limo geregeld kon worden. En zie daar! Daar stond hij voor ons. Een leuke ervaring om zo naar het vliegveld vervoerd te worden. En zo hadden we een enorm leuke afsluiting van onze vakantie
in de Verenigde Staten!!!
De laatste volledige dag in New York hebben we gebruikt om de langste straat van de stad te verkennen. Dat is Broadway. Deze straat is vooral bekend om zijn theaters. Er zijn er echter maar 4 die
echt gevestigd zijn op Broadway. De overige theaters zijn in zijstaten van deze straat. De straat is ook een goede winkelstraat. En dat hebben we dan ook geweten. De laatste inkopen hebben we dan ook
hier gedaan.... In de avond hebben we gegeten in Little Italy bij "Da Nico". Het vermoeden dat we kregen zodra we 10 minuten in het restaurant waren werd werkelijkheid. Zo goed als de andere
Italiaanse restaurants tijdens onze reis waren, zo slecht is deze Italiaan. Ze zijn alleen maar bezig om zoveel mogelijk geld te verdienen aan de toeristen. Ach die komen toch niet terug, dus waarom
zouden we onze best doen om ze na afloop een goede indruk achter te laten? Onze bestelde gerechten waren binnen 5 minuten op tafel! De pizza was een kindermaatje, de pasta was slecht van smaak. De
drankjes, met uitzondering van de wijn stonden niet op de kaart en bleken later absurd duur te zijn. De cappuccino werd gemaakt van een pot filterkoffie en was slootwater. Nee alles wat er op leek om
de toerist zo veel mogelijk geld uit zijn zakken te kloppen bleek achteraf waar. We hebben eigenlijk de gehele reis erg goed gegeten. Dus klagen over het geheel moeten we niet doen. Maar dit was
helaas een negatieve uitzondering. De rekening van "Da Nico" bleek na afloop ook absurd hoog. Nog niet erg als je daarvoor fantastisch gegeten hebt en een geweldige avond hebt gehad. Maar dat was het
dus zeker niet. Nee dit restaurant moeten we helaas iedereen gaan af raden. Jammer van de laatste avond in Amerika. Na afloop zijn we ons weer gaan vergapen aan de "kermis" op Times Square....... En
zo werd het toch nog een leuke en gezellige avond!
Uitslapen was het devies van vandaag en na een ontbijt in een van de vele diners, togen we naar de watertaxi. Deze taxiservice is redelijk op toeristen gericht en werkt via het 'hop on - hop off'
systeem (26 dollar per dag). De knalgele watertaxi's zijn bovendien voorzien van een welbespraakte Newyorkse gids. Onze eerste stop was Batterypark , een kunstmatig aangelegde verlenging van
Manhattan. Onderweg hadden we de nieuwe WTC toren al gezien; nu liepen we er via West street naar toe, richting Ground Zero. Onvoorstelbaar toch wat daar gebeurd is. Toen weer de boot op, Brooklyn
bridge bekeken en de skyline van Manhattan en tot slot natuurlijk het Statue of Liberty (naar ons idee een must-see van NY, maar volgens onze gids Bob gewoon een "nice present from France..")
De New York Greeter is een concept waarbij een Newyorker toeristen door de stad loodst en ze plekken laat zien buiten de gebaande paden. Dit was een vondst van Monique en onze gids Bob uit Staten
Island was een welbespraakte, enthousiaste gepensioneerde leraar die ons hele leuke dingen heeft laten zien. Bijvoorbeeld de enorme schoenenzaak DSW, de lokale groente- en fruitmarkt, een prachtig
oud gebouw met antieke tapijten etc. Ook namen we nog een kijkje in de restanten van Little Italy, maar meer dan 2 straten is dat niet. Chinatown neemt steeds meer ruimte in beslag en Bob liet ons
van alles zien en sloot de dag af met een late lunch in een smoezelig Chinees restaurantje waar we vreselijk lekker hebben gegeten. Dank je wel Bob!! Wij hadden voor deze dag ook on-line kaartjes
gekocht voor een baseballwedstrijd in het Yankeestadium. Door de spits en het uitvallen van sommige lijnen, was de metro ongelooflijk druk en benauwd. In de wagons geldt ook gewoon: door blijven
stapelen tot het echt gevaarlijk wordt... Erg voor de mensen die dagelijks het traject naar de Broncx moeten afleggen hoor. De wedstrijd was een sublieme ervaring. Bij binnenkomst krijg je meteen te
horen 'Welcome in Yankee Stadium' en alles is logistiek gezien perfect geregeld. We zaten bijna op de bovenste rij: prima plek om de sfeer goed te proeven! Na drie uur bleken de Orioles helaas te
sterk voor de Yankees maar wij hadden een prachtige avond uit gehad.
Vandaag reisden we naar onze eindbestemming New York. Zonder moeite vonden we ons (prima) hotel in 39th Street en Michel en Ron brachten de huurauto terug. Dag FAD boy! Aangezien we vlakbij de
vlooienmarkt van de wijk Hell's Kitchen waren, moesten we - Monique en Marjon dan - natuurlijk de standjes afstruinen... Leuk hoor: sjaals, oude kaarten en posters, schoenen, bontjassen... Twee
pashima's waren zo gescoord! Marjon vond voor 12 dollar nog een jaren zeventig jurk met een rood/bruin patroon die ze gaat ombouwen tot een hippe dress (dat is het plan althans). Nog even een
metrocard aangeschaft bij een zeer chagrijnige beambte (volgens Michel toe aan vakantie maar misschien ook aan z'n pensioen) en daarna nog even richting Central Park. Het weer was lekker: warm,
zonnetje en tikje vochtig. Luxe om dan met een pretzel door het park te lopen!
Nadat we ons huis in Cape Cod hebben achter gelaten zijn we in onze "FAD" mobiel richting New York gereden. Na een uur stopte we in het plaatsje Sandwich. Niet om een broodje te eten maar om het
prachtige dorp te aanschouwen. Amerika telt vele dorpjes die zo ontzettend mooi en schoon zijn dat een welstandscommissie het verbiedt om er midden in een dorp een fast-food te beginnen. Alles is af
en daar moet de komende 100 jaar niets aan veranderen. Ook hier weer huizen die door kunnen gaan voor ons droomhuis! Onderweg nog een keer gestopt in het stadje "Marion". Ja het bestaat echt. Wist
niet dat mijn vrouw een stad heeft die naar haar is vernoemd. Zelfs de politie heft pakken met haar naam er op. Hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen........ Onze tussenstop om de nacht door te
brengen gebeurde in de stad New London. Niets te merken van enige drukt van de Olympische Spelen gelukkig. Nee het was een Storm- en regenachtige avond in New-London. Op zoek naar een restaurant
kwamen we uit in Italiaans restaurant "Tony". Gelegen in een wijk waar niets te beleven viel. Waar de volgende horeca zaak op minimaal 1 km was. En waar de kerstverlichting waarschijnlijk in 1985
buiten was aangestoken en nooit meer is uit gegaan. Omdat de Italiaans restaurants tot nu toe goed waren bevallen maar besloten om dit desolate restaurant te proberen. Wat van buiten desolaat was,
was van binnen 1 groot Italiaans tafereel dat zich af leek te spelen in de jaren 20 of 30. Enorm veel tafels met vooral oude mannen met mooie veel jongere vrouwen. Veel mannen met meerdere vrouwen
aan tafel. Een tafereel dat zich moeiteloos kan plaatsen in een film van "The Godfather"! Alles klopte. De inrichting, de bediening, de klanten. Het wachten was allen op een gewapende bende die het
restaurant zou komen binnenstormen en om wild om zich heen zou schieten. Verder fantaserend kwamen we al snel tot de conclusie dat achter in het restaurant wel een deur moest zijn die toegang bood
tot een illegaal casino. Daar werd al het geld vergokt en wit gewassen. Dit casino moest er vast en zeker zijn. Naast het restaurant (in open verbinding met het restaurant) was een bar waar
Italiaanse karaoke werd gezongen en waar de cocktails rijkelijk werden gedronken. Ook hier weer veel te mooie jonge vrouwen met oude (waarschijnlijk zeer rijke) mannen. Het was er dus een gezellige
bende..... Eigenaar Tony was bezig om de gasten te vermaken en een praatje te houden bij vele tafels. Dat ook bij hem de alcohol volop vloeide was later wel te merken bij de karaoke. Ook hij hield de
travestieten-karaoke wet in ere stand: zing zo hard en vals mogelijk een lied. Maar zoals ik eerder memoreerde: het Italiaans eten was ook nu weer fantastisch. Sterker nog. Dit was wel het beste
restaurant dat we deze gehele reis hebben meegemaakt. Het eten en de wijn waren zo geweldig dat ik mij af vroeg of Michelin in Amerika ook een dependance heeft. Ik heb er niet veel verstand van, maar
van mij mag deze tent minimaal 2 of 3 Michelin sterren ontvangen. Na afloop hebben we bij de karaoke nog een drankje gedronken alvorens naar huis te gaan. De karaoke was ook nu weer vals zingen met
enorm veel drank op. Dus toch maar besloten om snel naar huis te gaan voordat het nog erger werd......
Tja, wat is de overeenkomst tussen bovengenoemde vier zaken? Heel eenvoudig: dat zijn de chocoladesmaken waar we na afloop van ons kreeftendiner uit konden kiezen. Het viel trouwens nog niet mee om
in het hoogseizoen in Wellfleet een leuk 'lobster restaurant' te vinden. Wij zijn er wel een stuk of zes ingelopen, maar overal waren de wachttijden enorm. Uiteindelijk belandden we in Mac's Seafood,
een combinatie van strandtent/restaurant waar de meesten van ons voor het eerst kreeft aten voor het luttele bedrag van 200 dollar met z'n zessen. Vivienne koos ook voor kreeft en heeft dapper
schalen en scharen gekraakt en het vlees gegeten met wat geklaarde boter en citroen. Wordt geen lievelingseten maar wel een ervaring! Deze dag bood wat minder weer, dus hebben we deze besteed aan ons
verbazen in de supermarkt en wat educatie: een bezoek aan de lokale chips fabriek. Bij de hier wereldberoemde Cap Cod Kettle chips-fabriek zagen we het bijna helemaal geautomatiseerde productieproces
en ook dat het bedrijf al zo'n dertig jaar bestaat. En de chips? Die is helaas echt lekker...
Dirk-Jan is vandaag zestien jaar geworden! Dat vierden we met - met gevaar voor de longen - opgeblazen waterballonnen, five chocolate cake met zestien kaarsjes en een welgemeend verjaardagslied.
Verder genoten van ons boshuis hier, zo heerlijk rustig, met het prachtige terras tussen de bomen en de bijkomende huisdieren (eekhoorns en kolibries).
