'Woodstock is het meest pittoreske stadje van de staat', lazen we in een inderhaast ingetikte google zoekopdracht. Dus: op weg naar Woodstock. Ik (Marjon) had de dag niet mijn allerbeste humeur
meegenomen, maar zelfs dan raak je nog onder de indruk van de echt schattige pandjes. Soms van baksteen, soms van hout in de kleuren zacht geel, babyblauw, lindegroen... Het leek net een aflevering
van Desperate Housewives ofzo. Speurneuzen als we zijn, hadden we al snel het geheim van Woodstock ontrafeld: een diner uit grootmoederstijd met de meest verrukkelijke ontbijtjes. In de middag namen
we een kijkje in Billings Farm, een gerestaureerde, werkende boerderij uit 1870. Erg leuk, ook omdat we vrijwel overal een interessante uitleg kregen van de daar aanwezige Amerikanen. Bijvoorbeeld
over de kalveren en kippen maar ook over het oude landhuis. Dirk-Jan en Vivienne hebben zelfs nog n de keuken balletjes aardappelpuree gemaakt. Minstens net zo leuk was ons gesprek met deze mensen.
Weer veel geleerd: de economische crisis valt ook hier zwaar, ontslag was vrij normaal. En ... Vakantiedagen heeft men wel (10) , maar niemand durft ze op te nemen uit angst dat hun baan er niet meer
is als ze terugkomen. Je schaamt je bijna als je vertelt dat wij bijna 4 weken op reis zijn... Ons hotel ligt in "the White Mountains". Het is een prachtig verbouwd stationnetje met heerlijke kamers.
Ook het restaurant is erg goed. Al blijven we ons verbazen ov de grootte van de porties!
Na ons bagelontbijtje besloten we vandaag Lake Placid te gaan verkennen: immers een Olympische stad. Niet alleen in 1984 maar - wisten wij ook niet hoor - ook in 1932. Toevallig kwamen we terecht op
het oude Olympische stadion waar de schaatsers volop op het ijs aan het trainen waren. Naast sierlijke kunstschaatsters ( hier 'figure scating' genoemd) was ook een stoere hockeyploeg aan het
oefenen. Erg leuk om zo eens te zien! Even shoppen bij o.a. Gap (en scoren voor Vivienne, Dirk-Jan en Ron), hebben we heerlijk geluncht bij een lokale bierbrouwer annex restaurant. Vanuit de auto
hebben we nog gegriezeld bij de vreselijk hoge skischans en toen was het tijd om weer in onze Nissan (Fad boy hebben we hem inmiddels gedoopt) te stappen. Het was een prachtige route inclusief
veerboot richting Vermont. Schitterende bergen, glooiend landschap, de voor Amerika kenmerkende huizen en een prima temperatuur. Uiteraard even gestopt bij de originele Ben & Jerry's fabriek,
waar het ijs maken allemaal begonnen is. We hebben zelfs in de keuken gestaan waar alle smaken ontwikkeld zijn! We mochten een nog niet uitgebrachte smaak proberen: aardbei met stukjes witte
chocola... Na afloop nog een bolletje (pindakaas!)ijs en het feest was compleet. Wel blijven we ons verbazen over de porties: small is eigenlijk altijd meer dan voldoende. En dit ijs is zo lekker dat
het een verwenmoment op zich is... maar ja, in de VS lijkt alles wel een verwenmoment! PS in de krant van vandaag lazen we dat de zwarte beren extra actief zijn vanwege het droge weer...
Vandaag veel gereden en voor het eerst wat slechter weer, beetje miezer en ' s avonds een hoosbui. Aardig wat kilometers gemaakt ook en stukken van Adirondack natuurpark gezien. En voor het eerst op
een onverharde weg gereden. ' s Avonds voelden we ons echt Amerikaans: we waren best moe en lieten pizza bezorgen op de hotelkamer. What more do you want?
Op naar Canada for one day vandaag. In onze FADboy reden we naar het prachtige Thousands Islands gebied. Schitterend! Daar Uncle Sam's boattours gepakt naar een van die eilanden met daarop een mooi
kasteel. Boldt Castle: wat een bijzonder verhaal zit er achter dit kasteel! Meneer Boldt was als arme 13 jarige jongen naar Amerika gekomen en maakte zijn fortuin in het hotelwezen. Voor zijn vrouw
kocht hij een eiland - weer eens wat anders dan een bosje bloemen - waarbij hij het huis liet slopen en er een speciaal voor zijn vrouw ontworpen kasteel liet bouwen. Dat kasteel is op een
Amerikaanse manier mooi: beetje nep, beetje overdadig maar knus en gezellig. Helaas overleed zijn vrouw in 1904 en Bildt stopte meteen met de bouw. Het kasteel was half af... Als je daar rondkijkt
zie je dat ook: hoe hoger de verdieping des te meer is het ook onaf. Op de bovenste etage zie je het metselwerk, de houten balken etc gewoon zitten. Over een superhoge brug reden we Canada in. Nu is
1 dag natuurlijk veel te kort om iets zinnigs te zeggen, maar : wat een weids land, relaxte mensen en losse sfeer hier! We sliepen in een spiksplinternieuw motel in Kingston. ' s Avonds kwamen we in
de buurt van de haven terecht in een gezellig Mexicaans restaurant, alleen moesten wel op onze tafel wachten aan de bar. Toen er plaats was, werd er omgeroepen: " Marion for six!" Dirk-jan plaagt me
er nu nog mee...
Een van de 7 werelwonderen stond vandaag op het programma: de Niagara watervallen. Waren de watervallen echt hoog? Ja! Echt indrukwekkend? Ja! Werd je echt nat van een boottocht op de 'maid of the
Mist' langs de watervallen? Zeker! Maar dat was helemaal niet erg bij een temperatuur van zo'n 32 graden! Bovendien haddden we onze blauwe poncho's nog. Na dit wereldwonder aanschouwd te hebben,
stapten we weer in onze Nissan - met als kentekenletters FAD - en reden we rustig terug naar Rochester. Onderweg maakten we nog kennis met Amerikaanse wijnen in een wine estate in Medina. De wijnen,
waaronder honingwijn, waren heel apart maar niet altijd lekker. Eentje smaakte volgens Ron naar een kamer waar je net verf had afgebrand... Rijdend langs Lake Ontario (echt net een zee) kwamen we
teslotte bij een eenvoudig restaurant waar we heerlijke vis hebben gegeten aan een picknicktafel met geruit tafelkleed en een zeer vriendelijke ober. Uiteraard kende ook hij iemand in Nederland.
Helaas lukte het ons niet om hem het recept van de verrukkelijke bananentaart te ontfutselen!
Vandaag hebben we een lange reis gemaakt van Boston naar Rochester. Rochester ligt in het noorden van Amerika bij Lake Ontario en op 1,5 uur rijden van de Niagara watervallen. Maar eerst onze
huurauto ophalen bij Herz. En dan de verassing of de bagageruimte voldoende was voor alle bagage. We hedean een auto in klasse j gehuurd en deze was voor 7 personen. En wij waren met 6 personen met 6
koffers. Tja benieuwd of dit zou gaan passen. De vriendelijke baliemedewerker van Herz zag dat wij uit NL kwamen. En daar wilde hij over 2 mnd nou juist net naar op vakantie. Hij kwam uit Peru en
vroeg ons of wij iets wisten van het verhaal van ene Joran van der Sloot. Nou dat wisten we wel! Nadat ik hem had verteld dat ik die auto had volgehangen met camera's was hij helamaal enthousiast. We
vroegen of de auto groot genoeg was voor 6 personen met 6 koffers. Hij keek zuur en verteld dat dit een probleem zou worden. Liep naar achteren naar zijn manager en kwam terug en zei dat het nu geen
probleem zou zijn. Dat Joran ons zo nog zou ondersteunen had ik nooit verwacht.... De auto is geweldig. Een Nissan Quest. 7 persoons, vierkante bak, v6 motor die benzine slurpt alsof hij verslaafd
is, maar fantastsich rijdt. Een geweldige reisauto waar we veel uren in gaan door brengen. De reis naar Rochester verliep zeer goed en voorspoedig. Onderweg nog een picknick gedaan bij Lake Ontario
op een geweldig terrein met ruim 200 picknicktafels. Ja als de Amerikanen iets doen, dan doen ze het wel goed en groot!
Vandaag, woensdag 11 juli, zijn we de gehele dag in Boston gebleven. We zijn gestart met de Freedom Trail te lopen. Dit is een looptocht door Boston met 16 bezienswaardigheden. De loop is ong 5 km en
brengt je dwars door de stad. Het brengt je naar de historische hoogtepunten in de Amerikaanse revolutie die zich in deze stad afspeelde. Hier in Boston is de Amerikaanse onafhankelijkheid
uitgesproken en dus de start van Amerika als onafhankelijk land. De tocht geeft je ook een goede indruk van hoe de stad is. Een fantastische stad die ruim is opgezet. Vriendelijke mensen met
fantastische gebouwen, park en wijken. Ook hier een Italiaanse wijk met natuurlijk enorm veel Italiaanse restaurants. Dat hebben we s'avonds ervaren. Ook is Boston bekend van het cafe Cheers. Dit
cafe heeft model gestaan voor de televisieserie. Hier zijn de nodige opnames geweest voor de serie. Het interieur van het cafe is minitieus nagemaakt in de studio. Grappig om te zien dat vele jaren
later dit cafe nog steeds goed zal draaien alleen al om de bekendheid van deze serie. Het levert busladingen toeristen op die allemaal wat gaan drinken en/of eten in dit cafe. Zoals zovaak met
televisieprogramma's lijkt alles op tv veel groter dan in werkelijkheid. Dus ook hier een behoorlijk klein cafe met enorm veel mensen. Het weer was perfect. Zo'n 27 graden met veel zon en af en toe
een wolkje. Door de ligging aan zee van Boston ook aangevuld met een koel zeebriesje. Beter hadden we het niet kunnen treffen. Al pratend over de komende dagen ontwikkelen we hier onze eigen taal: zo
worden Niagara watervallen bij ons al snel de Viagravallen... (Michel)? Morgen gaan we onze huurauto ophalen en maken we een lange reis naar Rochester. Op naar de Canadese grens!!! PS: ook Vivienne
had een goede dag: op straat riep een spontane 'Bostonian lady' naar haar " I love your outfit with the blue and red and the jacket!". Toch maar mode ontwerpster worden Viv?
Dinsdagochtend om 8 uur hebben we verzameld om in te checken op Schiphol. De dame bij de incheckbalie had haar dag waarschijnlijk niet. Ondanks dat we onmiddelijk onze paspoorten op de balie legde
was ze alleen maar geinteresseerd in ons adres waar wij verbleven in Boston. Na wat zoekwerk hebben wij dit haar gegeven. Daarna kwam de normale incheckprocedure. De reis verliep voorspoedig en we
kwamen lokale tijd om 15 uur aan in Washington. Daarna vlogen we een uur later neer Boston. Alles verliep goed en ook de douaneprocedure verliep zeer voorspoedig. Onze bagage hebben we daarna op een
nieuwe band gezet op weg naar Boston!! Tja en waar we al bang voor waren.. De koffers kwamen niet gelijktijdig aan in Boston. Een uiterst vriendelijke baliemedewerker van United vertelde dat een
normale koffersscreenprocedure wel 2 uur kost in Amerika. Ja, daarom was die chagarijnige baliemederster van United geinteresserd in ons verblijf in Boston. Zij kon al zien dat onze bagage nooit
tijdig zou arriveren in Boston met een overstap van 1 uur in Washington. Maar dit had ze ons niet verteld vooraf...... Onze koffers werden 6 uur later gebracht naar ons hotel. Dus dit was een
engszins een vals start van onze vakantie!
