Het verhaal van Marjon Soms lopen de interesses uiteen. Vandaag splitsten we ons op in twee groepjes: Ron en DJ gingen vissen op zee, de rest huurde fietsen en trok er op uit. Tot verdriet van
Vivienne moeten kinderen onder de zestien jaar hier verplicht een fietshelm dragen ("It's the law" zeggen ze er dan dreigend bij wat bij mij toch vaak de reactie oproept "en dus?"). Dus na enig
gezoek, hebben we de fietsen en 1 helm gevonden en trokken er op uit. Soms moet je even op de route 6 weg fietsen met flink wat autoverkeer, maar het moet gezegd worden dat alle Amerikanen rustig en
met een wijde boog om fietsers heen rijden. Bovendien is er een prachtige bike trail langs een oude spoorlijn, die ons ook bij een heerlijk stuk strand bracht. Dit strand bij .... was voor fietsers
gratis toegankelijk. Dat is iets minder leuk aan Cape Cod: dat de meeste stranden alleen toegankelijk zijn met een dure beachsticker voor residents. Slechts drie stranden zijn publiek toegankelijk,
maar wel tegen betaling van 20 dollar per auto. Maar dit strand was dus vrij en de oceaan was schitterend! Zo rond 16.30 uur hadden we contact met onze vissers. Het idee was om hun enorme vangst
dezelfde avond te bereidden op onze grote, echt Amerikaanse barbeque. Dan bel je en krijg je te horen wat de buit is van een halve dag zeevissen: een onsje vis! Grapje toch? Het verhaal van Ron
Dirk-Jan wilde graag vissen deze vakantie,...dus gingen we vandaag zeevissen. Aangekomen bij de boot kregen we samen met 26 andere personen uitleg hoe de hengel werkt. Wel handig. Want met een reel
als molen hadden we niet eerder gewerkt. Na een uur varen naar een geschikte plek moest het dan gebeuren. Moeilijk was het zeker niet. Het zware lood ging snel naar de bodem. En het stukje vis als
aas moest hongerige vissen toch zeker wel lokken. Benieuwd welke vissen er hier aan boord gevangen zouden worden. Zouden er haaien in de buurt zijn? Al snel had ik beet en toen ik de vis uit het
water takelde was mijn eerste reactie: dat is de eerste voor de barbecue! De behulpzame medewerker van de vissersboot haalde de vis van de haak en gooide deze onmiddellijk terug in zee. "Too small"
was zijn enige antwoord. Ik stond er wat beteuterd bij. Deze vis zou zeker in Nederland door alle eisen gekomen zijn om mee te nemen. Maar de eisen in Amerika zijn dus anders dan bij ons. Dat was me
al snel duidelijk. Tja alles in Amerika is groot. Dus ook deze eisen zijn veel groter dan bij ons. Zo moet een vis een veel langere lengte hebben dan bij ons voordat je die mag meenemen. Dan maar
verder. Dirk-Jan was de volgende die beet had. Hij dacht dat dit wel een enorme vis moest zijn. Vol trots takelde hij de vis uit het water en maakte een vreugde dansje!Ook deze vis werd door dezelfde
medewerker van de vissersboot van de haak gehaald en met dezelfde boog weer in het water gegooid: "Too small" !!! Potverdorie moesten we dan na afloop alsnog naar de visboer om onze blamage te
verbloemen? We hadden immers de volgende dag een barbecue en zouden voor 6 personen voldoende vis mee brengen was door ons beloofd. Op de boot werd door de aanwezigen diverse soorten vis gevangen.
Daaronder zat ook een haai!!!! Tja een echte! Maar wel een babyhaai. Deze werd door een medewerker aan iedereen getoond. Iedereen mocht het beest bekijken, voelen en de vinger in zijn bek steken. Het
exemplaar had namelijk nog geen tanden. Erg leuk en interessant om te zien. Het was inderdaad een echte haai, maar dan op schaal van 1:100. Uiteindelijk ving ik 4 vissen en DJ ving er 1. En 1 was
gelukkig groot genoeg om mee te nemen. Dat was wel een enorm exemplaar. Daar konden we mee thuis komen. De vis was een scup! Nooit eerder van gehoord. Het bleek een soort zeebrasem te zijn. De boot
bood ook een schoonmaakservice van de vissen. Konden we de vis gelijk gefileerd op de barbecue leggen. Hadden we dat maar nooit gedaan. De medewerker ging zo grofstoffelijk te werk dat er van de vis
nog ong. 75 gram filet over bleef. Dat in een zakje was wel erg lullig. Een complete afgang voor ons. Als we de vis in zijn geheel op de barbecue hadden gedaan was het zeker een alf pond filet
geweest! Enfin, een afgang voor de barbecue, maar wel een heerlijke en leuke dag met fantastisch weer. En dat is nog veel belangrijker!
Ook nu weer een dag in en rondom het huis gehouden. Lekker lezen, zonnen, muziek luisteren en spelletjes spelen. Zo hebben we ook ontdekt dat er op ons een terras een speciale kolibrie waterbak
hangt. Een waterbakje met een rode rand en kleine openingen. Hier kan alleen de kolibrie uit drinken. De vogels hebben een voorkeur voor de kleur rood, dus daarom heeft de waterbak een rode rand.
Waarschijnlijk is het suikerwater wat er in zit. Dat schijnen ze lekker te vinden. Je ziet zeer geregeld kolibries op de bak af vliegen. We hebben ze dan ook regelmatig kunnen "bestuderen"......
Probleem is alleen dat die beestjes zo verschrikkelijk zenuwachtig heen en weer vliegen. De vleugels gaan ook zo snel heen en weer dat dit amper te volgen is. Alleen in stilstand op de drinkbak zijn
ze te bekijken. Daarom hebben we hier een wedstrijd uitgeschreven wie de beste foto van een kolibrie kan maken in vlucht. Probeer dan maar eens die vleugels te "bevriezen" . Michel, Dirk-Jan en ik
doen ons best. In de fotosessie mijn voorlopig beste resultaat hiervan.
De eerste actieve dag in Cape Cod bracht ons in Provincetown. Een zeer bijzonder dorp dat in de winter 3500 inwoners heeft en in de zomer ong. 50.000!! Wat het dorp zo bijzonder maakt is het feit dat
hier de homo's en lesbiennes zich zonder enig probleem kunnen uiten. En dat is een land als Amerika erg bijzonder. Er wordt door deze "gemeenschap" dan ook dankbaar gebruik gemaakt van deze
mogelijkheid. Overal zie je stelletjes lopen door de stad. Er zijn in de avond veel optredens die hierop inspelen. Je ontloopt het zeker niet. Maar het is ook niet opdringerig. Maar het geeft het
dorp wel een bijzondere uitstraling. Om 17uur zijn we de boot op gegaan om naar walvissen te kijken op zee. Het is altijd afwachten of we ze wel te zien krijgen en wat ze laten zien. Nou dat was dit
keer ook op zijn Amerikaans goed geregeld. Het lijkt wel of alles geregisseerd is in dit land. Ook nu waren de walvissen in opperste stemming en gaven een show weg die Toni Boltini niet had kunnen
bedenken. Aangezien de beesten door hun grootte zoveel kracht produceren met hun sprongen is het uitgesloten om te bedenken dat ook hier de firma Duracell een rol speelt. De walvissen sprongen zo
dicht bij de boot uit het water dat ik moeite had om met mijn telelens de beesten vast te leggen voor het nageslacht. Als je vooraf zou bedenken wat je zou willen zien van deze walvissen dan kwam
deze "show" een heel eind in de buurt. Erg leuk en bijzonder om mee te maken. Onder de indruk van de walvissen zijn we in Provincetown gaan eten in een bar waar we wat lacherig werden we bediend.
Later bleek waarom. Onze tafel stond pal voor het podium waar tegen het eind van ons diner de travestieten-karaoke begon! En dat hebben we geweten. Nadat een travestiet de opening had verzorgd konden
de gasten beginnen met de karaoke. Er kwam een man op het podium die zonder enige gene een meesterwerk van Van Morrison door de mangel haalde. Zuiver zingen was toch wel het laatste wat ze doen bij
de travestieten-karaoke. Leuk, maar dan moet iedereen dronken zijn!!! We hebben maar snel Provincetown verlaten voordat het nog erger werd....
Vandaag een "luierdag" met weinig op het programma. Op naar de supermarkt voor het inslaan van een ontbijt "for six". En dan merk je ineens dat de supermarkt hier toch wel erg duur is. Voor de
ontbijtspullen betaal je ongeveer net zoveel als je je broodje en drankje haalt bij de "Subway" (de keten van broodjeszaken). Dus daarom zijn er zoveel restaurants, broodjeszaken, fastfood-ketens
e.d. Veel Amerikanen zullen waarschijnlijk denken: waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Tja zou dat misschien het percentage overgewicht voorzaken? ook de porties zijn hier over het algemeen
veel groter dan bij ons.men als je lichaam daar aan went wilt het natuurlijk ook meer.... Na veel luieren deze dag zijn we naar het strand gegaan. Strand is 4 km van ons huis. Weer was prachtig. Het
was er gelukkig niet overvol. En de golven waren enorm hoog. Zo hoog dat je regelmatig omver geworpen werd als je in de branding stond. En Viv heeft dit helaas moeten bekopen met een paar enorme
schaafplekken op haar knie.
Tenminste: als het om reizen gaat. 650 km vandaag over de Amerikaanse highways. Nu zoeft onze FAD-boy de kilometers weg en we hebben echt het gevoel op weg te zijn naar 'ons huis' op Cape Cod. Caped
Cod is een schiereiland tussen Boston en New York en erg populair bij de Amerikanen. "Ons huis" voor 1 week is erg mooi en lekker ruim. Hier kunnen we zeker de tijd wel doorkomen.. Amerikanen zijn
trouwens verschrikkelijk hulpvaardig en servicegericht (ja, ook als er geen ' tip' mee gemoeid is). Je kunt overal een vraag stellen en iedereen wil meedenken of helpen. Geen vraag vinden ze vreemd.
Ze blijven vriendelijk. Ook in restaurants als we bijna bij ieder gerecht vragen of er iets van de ingrediënten weggelaten kan worden is dit geen probleem! Heerlijk gegeten bij een van de meest
authentieke restaurants van Cape Cod. De spareribs zouden uren gerookt zijn op cederhout en speciale kolen. Met bijzondere kruiden van de streek. Tja dat zal best... Vivienne en ik vonden ze gewoon
erg lekker!
Bar Harbor, de plaats waar we vandaag zijn, ligt op een schiereiland zo'n 200 kilometer van de Canadese grens in het oosten van de Verenigde Staten. Om dit schiereiland liggen zeer vele eilanden. En
het schiereiland met Bar Harbor is bijna geheel het Acadia National Park. Het is een prachtig gebied met bergen, bossen en geweldige stranden. Tijdens de wandeltochten die we hebben gemaakt klim je
ook via rotspartijen omhoog. Weinig mooi aangelegde wandelpaden, maar ruwe rotsblokken waar je op moe klimmen om naar boven te komen. Alleen een heel klein blauw streepje op stenen geeft af en toe
aan dat je de goede weg bewandeld. Erg leuk! Maar ook wel vreemd in een land waar alle risico's beperkt en omschreven moeten worden! In Nederland zou er op vele stukken van de route toch wel een
hekwerk neergezet worden om te voorkomen dat er wat zou gebeuren. Maar niet hier. De natuur neem je zoals die is. Maar wat een enorm mooi gebied is dit. Geweldig! De zon deed ook goed zijn best om
deze dag tot een perfecte wandeldag te maken. Vanavond gegeten bij een bar/restaurant. En voor het eerst heeft iemand iets terug laten sturen naar de keuken. Marjon had een hamburger die well done
moest zijn. Deze was pikzwart en smaakte ook naar kooltjes. De serveerster was niet echt genegen om de hamburger gelijk terug te nemen. Ja onze hamburgers zijn op houtskool gegrild en bij een well
done hamburger krijgt u een zwarte hamburger, was haar antwoord. Na wat aandringen kreeg Marjon uiteindelijk toch een nieuwe hamburger die deze keer in de oven werd bereid. Na het eten stuitten we op
een optreden in een Ierse pub van het country-duo "AmberLeigh". Zelden hebben we zo'n geweldig goed optreden gehoord als van dit duo. En dat in een pub. Dit kan zo de Heineken music hall in als ze
wat bekendheid hebben... Een geweldige gitarist en een fantastische zangeres die ook enorm goed viool en banjo kan spelen. Het optreden was geweldig! Bar Harbor is een mooie badplaats. Als we ooit
zouden emigreren naar de V.S. Dan zou het geen straf zijn als we hier zouden "moeten" wonen"!!!!
Vandaag hebben we in de ochtend een wandeltocht gemaakt in de Flume Gorge kloof in The White Mountains. Deze tocht in het nationale park van The White Mountains is een 3,5 kilometer lange tocht door
een kloof met diverse watervallen. We hadden ideaal weer voor deze wandeltocht door de prachtige natuur. Veel watervallen en prachtige beekjes! Alles was eigenlijk mooi. Het park was het zelfs gelukt
om de eekhoorns de mensen te laten vermaken. Ze waren zo tam dat je begon te twijfelen of dit nu de nieuwste creatie was van Duracell batterijen. Je kon ze bijna aaien. Marjon is zelfs door een
eekhoorn in haar vinger gebeten. Na deze tocht hadden we een verplaatsing van 5 1/2 uur naar de kustplaats Bar Harbor. Lange autorit die door velen van ons in de "FAD" mobiel slapend is doorgebracht.
Ondertussen met Michel discussiërend over het niveau van de radiozenders alhier. We vonden het radiolandschap hier wat saai. Veel bekende oude hits, hier en daar wat countrymuziek en soms een dominee
die probeert je aandacht te vragen. Maar echt vernieuwend en flitsend vonden we het niet! Dat zal hopelijk in New York wel anders zijn. Maar of we dan de tijd hebben om er naar te luisteren? Na
aankomst in ons motel in Bar Harbor gelijk het stadje verkend. Typisch een toeristenplaats met in de hoofdstraat veel winkels en restaurants. Veel dure huizen en auto's, wat ons doet vermoeden dat
dit toch wel een "mondaine" kustplaats voor de Amerikanen moet zijn. Na vanavond nog 1 conclusie kunnen trekken: Of er zijn geweldige Italiaans koks geëmigreerd naar Amerika, of de Amerikanen hebben
een geweldige opleiding Italiaans koken!
Shoppen hoort bij de VS, toch? Vooral in de staat New Hampshire. Hier hoef je namelijk geen belasting te betalen over je aankopen. En dus hebben alle bekende merken zich met outletshops zicg
gevestigd in North Conwell.Onze buit van vandaag: shirts, schoenen, jurkje, petje, sportshirt (wel met z'n zessen hoor!). Daarnaast ook een van de mooiste routes van deze staat gereden met onze
FADboy: route 112 ook wel de Kancamagus Highway. genoemd. Prachtig uitzicht op de bergen en heerlijk klauteren langs het beekje, met als toetje een ruisende waterval. Wat boffen we hier toch!
