Dit weekend hebben we de laatste voorbereidingen getroffen voor onze vakantie naar de oostkust van de Verenigde Staten.
Deze rondreis gaan we beleven samen met Monique, Michel en Dirk-Jan. We hebben een Dodge Caravan gehuurd (of iets wat daarvoor door gaat) Helaas is het niet de grootte van een caravan. Dus moeten
we ernstig rekening houden met de hoeveelheid bagage dat we meenemen. Deze Dodge Caravan is een 7 persoons auto. En aangezien we met 6 personen zijn hebben we dus 1 zitplek over voor al onze
bagage. Dat wordt de eerste uitdaging als we aankomen. Past naast6 passagiers ook nog al onze bagage?
Ach we zullen wel vaker voor uitdagingen komen te staan denk ik de komende 4 weken.
We komen dinsdag 10 juli aan in Boston. Hier blijven we 2 dagen. Daarna gaan we naar de Niagara watervallen op de grensmet USA en Canada. Vandaar via Canada gaan we naar het noorden van de VS aan
zee. En dan via de kustlijn zakken we af tot ong. 200 km boven New York. Daar blijven we een week in een huis. Daarna zakken we af naar New York alwaar we hopen 4 dagen te verblijven. Vandaar keren
we dan terug naar huis op 3 augustus.
Maandag de laatste aankopen en voorbereidingen en dan op naar de US (Of is het USA? Of is het America? Of toch VS??)
Aan alles komt een eind: vandaag reizen we terug naar Nederland. Weer via Dubai, zo rond een uur of acht 's avonds zijn we prima aangekomen in Dusseldorf. Fijn dat Yvon en papa op ons stonden te
wachten! Het was een verrukkelijke reis en wat je vooral opvalt als je weer in Nederland bent: wat is het hier schoon en georganiseerd!
Het zijn onze laatste dagen in Hua Hin. We zijn vooral druk met luieren, zwemmen en veel slapen. Gisteren hebben Vivienne en Marjon nog paard gereden - nou ja gestapt op een paard - op het strand,
richting 'Monkey Mountain' . Het is een schilderachtig strandje: op een heuveltje dat uitloopt in zee staat een tempeltje met een staande gouden boeddha en er omheen zwermen kleine aapjes. Er staan
een paar kleine, eenvoudige restaurantjes met uitzicht op zee en de lokale vissersbootjes, echt heel idyllisch! Vivienne vindt de reis wel lang genoeg. Ze wil graag naar huis. Eerlijk gezegd vinden
Ron en Marjon het nog steeds heerlijk, alleen hebben we definitief besloten dat we ongeschikt zijn voor dit tropische weer...
Vanochtend zijn we na het ontbijt met de taxi naar het station gegaan. De rit naar het centraal station met de taxi, van ong. een kilometer of 7 duurde 1,5 uur! Tja Bangkok kent ook geen groene zone
met de verkeerslichten... Maar dat is ook lastig met 9 miljoen inwoners. Uiteindelijk net op tijd aankomend op het station konden we de trein nemen naar Hua Hin. Hua Hin ligt op ong. 2,5 uur rijden
ten zuiden van Bangkok. Dat wordt 1 van de laatste bestemmingen van onze reis. Een paar dagen strand in een goed hotel (Hua Hin Mantra Resort Hotel). Net buiten het dorp en dus wat rustig gelegen
buiten het toeristische centrum. Alhoewel rustig! In de avond werden we verrast door een concert, van wat later bleek, brulkikkers te zijn. We dachten eerst dat er koeien naast ons hotel moesten
staan. Maar bij nader onderzoek bleek dit een enorm leger brulkikkers te zijn. Wat kunnen die beesten een lawaai produceren!!! Gelukkig is ons hotel pas gebouwd volgens de moderne bouwvoorschriften
en is de geluidsisolatie prima op orde. Hierdoor is er op de hotelkamer weinig van te horen.
Laos is een bijzonder land. Prachtige bergen, erg arm, maar enorm vriendelijke mensen. Toch is arm hier een relatief: iedereen heeft hier voldoende te eten en te drinken. Het gaat om de andere
voorzieningen zoals huisvestiging e.d. Veder merk je dat de wegen hier af en toe erg slecht zijn. Maar iedereen van de 5 miljoen inwoners is miljonair... Wij hebben diverse malen ons geld uit de
geldautomaat gehaald en opnieuw geconstateerd dat we opnieuw miljonair geworden waren. Ja zo bijzonder, dat Gaston Starreveld van de postcodeloterij hier hard word uitgelachen mocht hij een cheque
komen afleveren. Linda de Mol zou hier met haar programma miljoenenjacht geen enkele kans maken. En Lotto Weekend Miljonair is bij voorbaat kansloos op tv in Laos . De munteenheid KIP heeft een zeer
lage koers: voor 90 euro krijg je 1 miljoen KIP! Vandaag was voor ons een echte reisdag. Met de bus van Vang Vieng naar Vientane en aansluitend een vlucht naar Bangkok. Heerlijk geslapen in het zeer
luxe Jasmine Resort; eindelijk voelen we ons weer eens echt schoon!
Vanochtend na ons ontbijt zijn we gelijk naar een koffietent gegaan om te kijken of we nog grotere stukken taarten of koeken konden vinden. Dat is gelukt. Vivienne heeft een chocoladekoek gevonden
die groter was dan een dinerbord. Marjon en ik hebben de grootste muffin gevonden die we ook hebben gezien. Zelfs na het delen van de muffin bleef er wat over... Nu lijkt het alsof we de gehele
vakantie op zoek zijn geweest naar eten. Dat is niet zo. Maar grote stukken taart e.d. doen het nu eenmaal goed op een foto. Dus die komen met enige regelmaat voorbij! Tegelijkertijd namen een
beslissing over het stranddeel van onze vakantie. Niet een eiland maar een kustplaats is het geworden, op 4 uur afstand van Bangkok. De Thaise koninklijke familie komt daar elk jaar dus dat moet wel
goed zijn. Als dan ook nog het weer mee wil werken dan moet het wel goed komen..... In de middag hebben we met een rubberband de rivier afgedreven. 'Tubing' noemen ze dat hier. Ondertussen kom je dan
vele cafeetjes tegen met veel housemuziek en oneindig veel cocktails en geestverruimende middelen. Dit is het walhalla voor backpackers. Deze jongeren tussen 20 en 30 jaar feesten er hier wat op los.
Ondanks dat wij (Marjon en ik) er veruit de oudste en Vivienne de jongste waren hebben we er toch ervan genoten. We hadden 2 waterdichte zakken gekocht voor onze kleding en geld. Ik durfde toch maar
niet ons fototoestel mee te nemen. Maar goed ook want de inhoud van de 2 zakken was na afloop drijfnat. Dus geen foto van ons maar een foto van internet! O ja, bij het startpunt van de tocht - een
boot vol partytijgers - probeerde een backpacker Vivienne een slok whisky te geven. Een blik van Marjon deed hem terugdeinzen...
Vandaag ging de wekker om 07.30uur. Ditmaal wel wel vanwege een gepland vervoermiddel. Ditmaal zouden we per luxe VIP bus gaan naar Vien Vang een paar honderd kilometer zuidelijker in Laos. De
tuk-tuk stond keurig op ons te wachten om ons naar het busstation te brengen. Daar aangekomen bleek inderdaad dat we zouden gaan reizen met eenVIP bus. Maar goed dat ze dit zelf levensgroot op de
ramen hadden geplakt met tape. Anders waren we nu nog aan het zoeken geweest naar onze bus. Deze bus was waarschijnlijk in de jaren 60 of 70 in China een bijzonderheid, gezien de luxe. Maar naar onze
maatstaven was dit een super low budget bus. Maar goed je bent in Laos dus niet zeuren. Zeker niet als de airco werkt en je een dak boven je hoofd hebt zodat je niet de gehele dag in de felle zon
hoeft te zitten. Wat deze Chinese bus ook bijzonder maakte is dat deze zo ontzettend hoog was. Een soort dubbeldekker maar dan met alleen zitplaatsen boven. Waarschijnlijk omdat Chinezen zelf zo
klein zijn maken ze de bussen hoger zodat ze alsnog alles goed kunnen bekijken... De tocht duurde 7 uren en bracht ons in steeds armere gebieden. De bergen werden steeds hoger en we kregen steeds
meer het idee dat deHimalaya niet ver weg meer kon zijn. Echt prachtige, felgroene natuur wisselde zich af met schilderachtige dorpjes waar de levensstandaard erg laag ligt. Na 7 uren uiteindelijk in
Vang Vieng in onze luxe hotelkamer met airco en wifi-internet. We blijven tenslotte verwende West-Europeanen...
Deze ochtend ging de wekker al om 05.00 uur. Niet om de trein, vliegtuig of ander vooraf besproken vervoermiddel. Nee deze keer ging het om te zien hoe de monniken van Luang Prabang hun eten krijgen
van de bevolking. Een ritueel dat al zeer lang bestaat. De monniken mogen alleen maar voedsel eten wat ze krijgen aangeboden door de bevolking en dit is een methode om voor 6 uur in de ochtend
verzekerd te zijn van voldoende voedsel voor de gehele dag. Erg veel mensen geven deze monniken het voedsel en omdat het een unieke gebeurtenis is voor Laos komen hier ook erg veeltoeristen op af. Zo
ook wij. We worden bij aankomst overvallen door vrouwen die ons hun mandjes met sticky-rice proberen te verkopen zodat wij deze ook kunnen geven aan de monniken. En omdat we hier maar een maal bij
zijn doen we dit dan ook gehoorzaam. Marjon probeert in te schatten hoeveel rijst ze iedere monnik moet geven om niet te kort te komen. Maar na 15 minuten is haar mandje leeg en moet de grootste
stoet monniken nog komen.... Boeddhistisch ritueel ' s Avonds werden we weer uitgenodigd door Laia, de vrouw van Philippe, voor een afscheidsritueel; wij en een andere groep Zwitsers vertrokken de
volgende dag. In het huis van Philippe zaten alle familieleden, het personeel en de buurvrouwen rondom een altaar, versierd met bloemen, kaarsjes en lange, wollen draden. Een monnik sprak allerlei
wensen - denken wij - uit en de lange draden werden korte stukjes. Alle mensen uit de buurt kregen een bosje draadjes. Zij knoopten die draadjes om de polsen van de toeristen, terwijl ze beste wensen
uitspraken: voor ' health, safe trip and thank you for coming to Laos' . En dat vergezeld van een lieve, oprechte glimlach en een aai over je pols. We vonden het heel ontroerend en bijzonder om mee
te maken! ( de bandjes meten overigens min 3 dagen blijven zitten, dus daar houden we ons aan). De professor en zijn prins Overigens liepen we daar nog een markante Duitser tegen het lijf: een
professor internationaal recht uit Berlijn die bemiddeld heeft bij het grensconflict over de tempel op de grens van Thailand/Cambodja. En die in Laos zijn nieuwe liefde - een voormalige prins, want
het socialistisch regime heeft de koning afgezet - heeft ontmoet.
